آبگوشت بُزباش

من آدم سالمی ام

آدم خوبی ام

آدم دروغگویی نیستم

آدم بیمعرفتی نیستم

آدم بی اخلاقی نیستم

آدم خیانت‌کاری نیستم

یکم تنبلم، تنبل که نمیشه گفت، شاید بهتره بگم یکم سرخورده م و این باعث میشه تلاش کمی بکنم برای ساختن زندگیم

میتونم کلی این حرفا رو ادامه بدم

ولی

ولی الان همون سرخوردگیه بهم میگه خب که چی؟ واسه چی داری اینا رو میگی؟

الان فقط دلم میخواد بگم

در ۳۶ سالگی

باورم نمیشه واقعا ۳۶ سالمه

برای منی که یه زمانی انگار همین دیشب بود که برای ۲۲ سال آینده زندگیم برنامه ریزی و هدف‌گذاری کردم

و الان فقط ۴ سال مونده به اون ۴۰ سالگی ای که فکر میکردم به هرچی میخواستم رسیدم و زمان کناره گیری کردن از جنگیدن و ساختن شده و فقط در آرامش خودمو بازنشسته میکنم و از زندگی فقط لذت میبرم

من فکر میکنم قرار نیست زندگی ای ساخته بشه

قطعا کم نمیارم

قطعا متوقف نمیشم

اما یه چیزایی، تو آینده ی من، که نمی‌دونم چند وقت دیگه قراره کش بیاد، وجود ندارن

و قطعا مهم ترینش زندگی و آرامش و کسایی هست که دلم براشون بتپه و خانواده ای باشن که تونستم برای خودم بسازم

طولانی شد

نمی‌دونم حتی خوانا و بدون ایراد نوشتم یا فقط ذهنمو خالی کردم

به هر حال

از همراهیتون با این آدم کند که به قول بابام رفتارش مثل کسیه که قراره 1000 سال عمر کنه ممنونم

همگی رو به خدای بزرگ میسپرم

و امیدوارم خواسته دلتون، همون چیزی باشه که خیر و صلاحتونه، و به موقع و تا وقتی که اتفاق افتادنش مزه دهنتون رو شیرین میکنه، میرسه

---

پینوشت1: کامنتای این پست رو تا آخر شهریور چک میکنم و جواب میدم. اما بعدش دیگه شرمندم ...

پینوشت2: حالا که تموم شده کلی حرف دیگه با مخاطب عمومی یا خصوصی داره از آبشار ذهنم میریزه ...

پینوشت3: یه چیزی بگم؟ اگه دور و برتون آدمی مثل من بود که اوضاع خوبی نداشت اما تو رفتار و کلامش چیزی پیدا نبود، یکم دلگرمش کنید ...

پینوشت4: من 17 ساله که وبلاک مینویسم، اما اعتراف میکنم وبلاگ "آبگوشت بُزباش" تنها آبگوشت دنیا بود که واقعا خیلی دوسش داشتم ...

ادامه مطلب . . .

اینکه از شهریور بدم میاد، دو تا دلیل خیلی مهم می‌تونه داشته باشه:

اول این سرخی پر از حزن غروباشه که هر روزش رو جمعه می‌کنه

دوم بادهای کشنده ی پاییزیشه که تهدید زردی و مرگ برای هر جنبنده ای حساب میشه

ادامه مطلب . . .

اگه یخی که میندازی توی اسپرسو، شفاف باشه، با زاویه مایل که بهش نگاه کنی عین سوسک میشه!

تا کشف بعد ... :))

برای تکمیل پروفایل یه کادر داشت با عنوان «درباره:»

نوشتم:

فعلاً «باره» خاصی ندارم که «در»ش رو بنویسم!

میگه یکم ناخوش احوال بوده، رفته دکتر و اسکن و این حرفا، دکتر هم بهش گفته خیلی دیر اومده و احتمالا چند روزی بیشتر زنده نیست!

وقتی برگشته خونه، قبل از اینکه اون بیماری تا چند روز دیگه زندگیشو تموم کنه، خودش سکته کرده و همه چی تموم شده ...

زندگی همین قدر یهوییه، شاید درست همون لحظه که انتظارشو نداریم ...

وقتی داشت این ماجرا رو تعریف میکرد کمتر، اما غم و خستگی داشت تو چهره ش موج میزد؛ چقدر بده آدم پیر شدن عزیزاش و از پا افتادنشون رو ببینه و حتی ته ته دلش ندونه از خدا میخواد امر حقشون برسه، یا بذاره زنده باشن و با همین سختی ادامه بدن ...

خوب بود

حیف که نمیتونست واقعی باشه ...

چند هفته بعد از اینکه بابام فوت کرد، از اعماق وجودم فهمیدم زندگی خوبی داشته؛ سختی کشید خیلی، اما برگ برنده زندگیش، مامانم بوده

صادقانه بخوابم بگم: اون روز که اینو فهمیدم بهش حسودیم شد ...

دوست داشتم توی این وبلاگ، عنوان هر پست با شماره واقعیش یکی باشه؛ ولی خب، چون امشب ۱۰۰۱ رو نوشتم، ترتیب بهم خورد. روز آخر باید درستش کنم ...

... اونشب تا صبح اشک ریختم و دلم میخواست فردا که از خواب بیدار شدم دیگه نه بتونم ببینم و نه بتونم حرف بزنم

هرگز ماجرای اون شب رو نه جایی گفته بودم و نه جایی نوشته بودم؛ ولی بعد از ۱۶ سال حقش بود یه گوشه ثبتش کنم...

میدونی دلم چی میخواد؟

از خستگی خوابم برده باشه و یکی بی سر و صدا پاشه پرده رو به اندازه ای جلوی پنجره بکشه که نور رو صورتم نباشه؛ پلکام بسته ن، اما میبینم که اخمم با سایه ای که رو چشمم می افته باز میشه ...

خیلی وقته تو آفتاب دراز نکشیدم؛ ولی قدیما یادمه که اقام زیاد این کارو میکرد ...

چرا از تلفن زدن به داداشم دوری میکنم؟

چون یادم می افته به اون صبحی که خواب بود و تلفن زدم و بیدارش کردم و با هق هق بهش گفتم بیا بیمارستان آقام مرد ...

شبایی که خوابم نمیبره ...

طرف داشت وسط جنگلای استوایی راه باز میکرد که رد بشه از یه آبگیر پر تمساح، زیر ناخناش پر از لجن و گِل شده بود؛ مامانم با لهجه خودمون و لحن خودش گفت: وای ناخناش گال بسته!

خب این اصطلاحیه که توی روستای مادری من برای کثیفیِ خیلی زیاد استفاده میشه.

و من در همون حین که داشتم پنیر و خرما رو از یخچال برمیداشتم به خواهرم گفتم: تا یادمون نرفته سرچ کن ببینیم گال چیه ...

و نتیجه چی بود؟ سرگین گوسپند که به پشمهای اطراف دنبه چسبیده و خشک شده باشد!

البته گال یه نوع کَنه میکروسکوپی هم هست که باعث بیماری شدید پوستی میشه، ولی با مصدر ِ «گرفتن» و «مبتلا شدن» بکار برده میشه.

واقعاً کاش یه روز فرصت داشتن همچین سبک زندگی ای رو داشته باشم ...

حتماً مشکل از منه که درک نمیکنم چرا کسی ۵شنبه صبح احتمالاً یک کیلو پیاز خورده و بعدش مستقیم اومده مترو سوار شده!

کاش روم میشد آدامس میدادم بهش بخوره خفه‌مون کرد!

واقعا از عمق وجودم احساس غربت میکنم وقتی توی جمعای اینطوری قرار می‌گیرم؛ این باعث میشه دنبال خیلی از کارایی که دوست دارم انجام بدم نرم. بعضیا ظاهراً طرفدار آزادی بیان و عقیده هستن، اما وقتی کسی که حتی بیانی هم در مورد عقایدش نمی‌خواد داشته باشه، کنارشون قرار بگیره، طوری واکنش نشون میدن که به وضوح باعث آزار فرد میشن!

ادامه مطلب . . .

خب!

باید بگم واقعاً اگه پایه گیر بیارم، تا وقتی این نمایش [پست قبل] داره اجرا میشه، حاضرم چند بار دیگه برم ببینمش ...

از اون کارا بود که دلم میخواست توی جشنواره یا یه جای مشابه اجرا میشد و بعدش جلسه نقد و بررسی داشت که بشینم و بشنوم و شاید یه چیزایی هم بگم ...

بریم ببینیم این بار ماجرا از چه قراره ...

بله! حقیقت اینه که من دارم فرار میکنم از مرور کردن دور و نزدیک. بی انصافیه اگه بگم هر وقت حالم خوبه، یه اتفاق ظاهراً خوب میاد و باطناً خرابش می‌کنه. ولی خب. زندگیه دیگه. شاید یه روزی، یه جای دیگه، یه غریبه از کنار آدم رد بشه که ...

ادامه مطلب . . .

این لیست دوستان یکی از وبلاگامه که بیشتر از 12 سال توش نوشتم!

دو ردیف آخر وبلاگایی هستن که بیشتر از 365 روز از آخرین آپدیتشون گذشته؛ در واقع یکیشون 3 ساله آپدیت نشده و یکی دیگه پارسال بعد از چند سال غیبت آپدیت شد که محتوای پستش هم فوت فرزند صاحب وبلاگ بود ...

این دفعه فرق داره...

ادامه مطلب . . .

تقریبا بدون موبایل بودم امروز

معمولاً تا برسم مترو گوشی تو کیفمه و وقتی میرم روی پله برقی ِ ایستگاه گوشی رو از کیفم در میارم

و خب

وقتی امروز خواستم اینکار رو بکنم دیدم گوشیم نیست و طبیعتاً باید خونه جا گذاشته باشمش

خلاصه که تا حدود ساعت ۱۰ شب که برسم خونه، گوشی نداشتم

ولی خب حسن کیف من اینه که همیشه توش کتاب هست و توی این مسیرای طولانی وقتم تلف نمیشه

خلاصه که آره

بقیه ش هم بره ادامه شخصی...

ادامه مطلب . . .

صبح که از خواب بیدار شدم، زمان و مکان رو گم کرده بودم؛ مسخره س اما الان که فکرشو میکنم، میگم کاش به یادشون نمی‌آوردم ...

میام بهتر بشم، یادم می‌افته پروژه رو انجام ندادم؛ می‌خوام برم سر پروژه، عذاب وجدان می‌گیرم که وقت تنگه و کاری که اولویت داره نمیکنم!

شماره پستا که اشتباه میشه ذهنم بهم میریزه؛ یک هم نمیاد بهم بگه که عاغا شماره پست و عنوان پست مطابقت نداره و ببین کجا اشتباه کردی!

میام بهتر بشم، یادم می‌افته پروژه رو انجام ندادم؛ می‌خوام برم سر پروژه، عذاب وجدان می‌گیرم که وقت تنگه و کاری که اولویت داره نمیکنم!

تکراری ام

حتی از نظر نق

یا از نظر فکر و نگاه و حرفایی که با خودم میزنم یا حتی نمیزنم

لوپ کلافه کننده و مزخرفیه

دوستمون زیادی خودمونی شده؛ بهش میگم پهلوون!

توانایی کشتن ندارم، ولی به شدت عصبانی ام، به شدت خسته م، و به شدت می‌خوام فرار کنم از خودم...

شغل مورد علاقه مو در پیرسالگی پیدا کردم: مشاورِ آینده نگر

و یه مشت دارو و این صوبتا که بتونم در برابر آلودگی مس(!) در برابر سیستم هواساز مرکزی شهرک مقاوم بشم و کمتر دیوونه بشم!

دکتر خنده ش گرفته میگه حالا که مسه، ولی کاش طلا بود 🤣

شب زود خوابیدن و صبح زود بیدار شدن مکمل همدیگه ن؛ برای برنده شدن باید کامل بود ...

ادامه مطلب . . .

واقعا صبح یه چیز دیگه ست! به راحتی 2/3 وقت مفیدم قبل از ظهر که تنها هستم میگذره؛ البته امروز بهتر از همه روزای چند وقت اخیر بود بی شک. امیدوارم این حرکت رو به جلو باشه ...

ادامه مطلب . . .

باورش سخته ولی باز آیلتس رو کنسل کردن :/

دنیا پر از خالیه

و این تک جمله ی کوتاه، پر از حرفای ناگفته ...

ادامه مطلب . . .

خوب نبود، خیلی خیلی خوب بود ...

به نظرم آدمای در شرف 30 سالگی، یا بالاتر، خوبه که این سریال رو ببینن

سنای پایین تر احتمالا خیلی درکش نمیکنن

به پسره میگم آخه با این قیمتا واقعا نمیشه چیز درست خرید؛ با خنده و شوخی به کیبورد خراب توی دستم اشاره میکنه و میگه: دیگه قدر اینو ندونستی، حالا سزاواری به این عذاب تن بدی ...

باید به وقت ونکوور بخوابم ... نهایتش هم به وقت میلان یا برلین بیدار شم و برم دنبال زندگی. فعلا فقط میدونم بعد از شونصد ساعت بالاخره خواب اومده تو چشمم ...

داشت از روزای سختی که این ۶ ماه گذرونده میگفت، گفتم می‌دونی؟ حالا نه در حد مهاجرت به یه قاره دیگه که نه روز و شبش مث اینجاست و نه فصل و آب و هواش، ولی من ۲ بار این چالش حس بی پشت و پناه بودن و بی کسی رو داشتم (حالا بهش نگفتم که کلا من تو تهرون مثل همین الانِ اون زندگی میکنم تقریباً)

یهو یاد ترم یک که دانشجوی کرمان بودم افتادم

اون زمان عادت داشتم همیشه یه مقدار پول نقد یه جای کیفم جاساز داشته باشم. یه بار زد و کارت عابربانکم سوخت. حتی هنوز مثل الان نبود، فقط توی شعبه ای که حساب بانکی داشتی می‌تونستی درخواست کارت بدی! این شد که من بودم و ۱۰ هزار تومن پول و حدود ۱ ماه تا شروع فرجه‌ها ...

[طولانی میشه؛ میبرم ادامه مطلب]

ادامه مطلب . . .

با اینکه از شب بیرون از خونه بودن متنفرم، دوست داشتم الان بودی و من بدون اینکه کسی رو از خواب بیدار کنم، سویچ رو بردارم و بیام دنبالت و تا صبح تو خیابونا بچرخیم و دم صبح بریم بام تهران و طلوع رو تماشا کنیم و بعد برگردیم خونه و بخوابیم ...

هرچند باید تا تصویب شدن تعطیلی شنبه ها به جای پنجشنبه ها صبر کنیم؛ ولی خب شاید اون موقع وجود داشته باشه همچین کسی و همچین شبی هر دومون خلوتی و سکوت و تاریک و روشن خیابونا رو لازم داشته باشیم ...

ولی تا اون موقع وقت داریم پلی لیست همچین شب طولانی ای رو آماده کنیم ...

تصادفی به مصاحبه دیدم توی یه سایتی، گفتم این یارو همسفر ما بود فلان جا. خواهرم دراومده میگه از ریاست‌جمهوری تا وزارت خونه ها و شهرداری و استانداری رفیق و آشنا داری، خودت نشستی میگی آیلتس باز شد، ایلتس بسته شد.

همینا دیگه

خب

کیبورد درست نشد؛ حالا نمی‌دونم قطعه خاصی داره که گیر نمیاد یا چی، فقط تلفن زدن گفتن درست نمیشه

همینا دیگه و بعله